Manila Girl

PAST TEN O' CLOCK na rin ako nakauwi from the airport. Nakakapagod. Kahit pa sabihing galing naman ako sa bakasyon, nanlalata pa rin ang buong katawan ko. Masakit ang ulo ko dahil nagpaikut-ikot pa ang eroplano bago mag-landing sa NAIA. Maulan kasi sa Manila kaya medyo cloudy. Nahirapan ang piloto na makita ang runway. Matagtag nga rin ang biyahe dahil sa clouds.

Isinalampak ko sa isang sulok ng apartment ang maleta ko. Bukas ko na lang aayusin ito. Hapung-hapo na talaga ako. Diretso agad ako sa kwarto. I pulled out my most comfortable pair of shorts and shirts. My soiled clothes didn't even reached the hamper. Bukas ko na lang din iyon aayusin.

Inilapat ko ang aking likod sa malambot kong kama. I stared out the whole room. It felt so empty. I used to share this with my bestfriend Gigi. Pero dahil ikinasal na siya, she moved out of our apartment sa home sweet home nila ng hubby niya. Now, I'm all alone. At nakakabingi ang katahimikan. Hindi ako sanay. Hindi pa man nagtatagal, namimiss ko na agad si Gigi.

Gigi and me goes way back in college. First year college kami pareho ng magkakilala kami. Nagkasalubong na kami sa hallway at nakangitian. Those were our aktibista days. Sa gitna ng picket line kami nagkakilala habang siya ay mahawak na plakard at ako naman ay may hawak na banderang pula. We were both young and idealistic. Pakiramdam namin, we can change the world. We are that powerful.

Our idealisms binded us together. It also turned out that we're taking the same classes together. That was the start of a wonderful friendship for more than 10 years. Actually, apat kaming magbabarkada. Si Gigi, si Sarah, si Eliza at ako. Hanggang ngayon barkadahang walang kupas pa rin kami. Kahit may kanya-kanya na kaming buhay, ang isa't isa pa rin ang takbuhan namin kapag naba-bad trip kami sa maraming bagay.

But among the four, si Gigi lang talaga ang pinakakasundo ko ang topak. Super bestfriends talaga kami. Kulang na nga lang ay ampunin na ako ng pamilya nila. Kaya naman after college, we both decided to become housemates. Pareho namin guston ma-experience ang independent living. Pero pareho naman kaming takot. So we cling into each other. Mas madali naman talagang harapin ang mga challenges ng life kapag may kasama ka, di ba?

Isang malalim na buntong-hininga ang kumawala sa akin. Here I go again. Nagdadrama na naman ako. Kaya ko nga naisipang magbakasyon ay para libangin ang sarili ko. Para hindi ako masyadong magdrama sa buhay.

I tried to divert my attention. I saw my cellphone lying on the sidetable. Nang kunin ko ito, wala ni anumang mababasa sa screen. Battery drained ito. Kinuha ko ang charger sa drawer sa sidetable at isinaksak ko sa outlet na nasa ilalim naman ng sidetable. Tignan ko nga kung may nakaramdam ng pagkawala ko.

I turned it on. Sunud-sunod na nagpasukan ang messages. Lumabas na rin ang sandamukal na missed calls sa screen ng aking Nokia 3100. Ito ang unang-unang katas ng sweldo ko. Ito ko ang ikalawa kong cellphone. Iyong una 3310 na bigay sa akin ni Mama. Pero nang masira, pinalitan ko ng 3100. Hindi na ako nag-abala pang bumili ng bagong model. Kahit pa nga 3G na ang uso ngayon at kung anu-ano nang series ang inilabas ng Nokia at Sony Ericsson, I still stayed stuck on to this one. Sa bilis kasi ng paglabas ng bagong modelo ng mga cellphone ngayon, kabibili mo pa lang, outdated na agad ang unit mo. Basta ako kuntento na ako dito. Basta nakaka-text at nakakatawag, solved na ako dun.

Nang maisipan kong magbakasyon, iniwan ko ang cellphone ko sa apartment. Alam ko kasing hahanapin ako ng mga tao. Ayokong masira ang bakasyon ko ng mga istorbong text messages at tawag kaya minabuti ko na lang na iwan ito. Kaya naman heto ngayon at naipon lahat ng text messages ko. Binuksan ko ang Inbox para malaman kung kanino galing ang mga text.

"TE M, ASAN KA? M BAK FR OUR HONEYMOON. GOT LOTS OF KWN2. TXT ME ASAP!"

That was Gigi. Mukhang excited magbigay ng blow by blow account ng honeymoon niya. I really wanted to talk to her pero wala akong energy. Bukas na lang.

Labels: chick lit, Tagalog romance novel